Le blogue de Robert Rapilly

Οι μεταξοσκώληκες
(Ζακ Ρουμπώ)

Μουρμουρίζουν οι μεταξοσκώληκες μέσα στις μουριές
τα πλαδαρά και τ’άσπρα μούρα για φαγητό δε θέλουν
Που’ναι γεμάτα ζάχαρη μα οινόπνευμα δε δίνουν
Είναι απαλοί οι μεταξοσκώληκες και δουλευτές

Και μασουλάνε τα φύλλα μ’ένα θόρυβο βρεγμένο
Που τους αποκοιμίζει, όμως γύρω από τους ώμους
Υφαίνουν ένα κουκούλι στρογγυλό στους δύο πόλους
με νήμα σάλιου, μετά κάνουν ύπνο ονειρεμένο

Αδειάζοντας το τραβάμ’ένα νήμα από μετάξι
Κι’απ’αυτό φτιάχνουμε φουστάνι για μια όμορφη κόρη
Όμορφο και αυτό που εκείνη με χάρη το φορεί

Όταν πια πεθαίνει η κόρη θάβουμε το μετάξι
Μαζί της και φυτεύουμε, στο μνήμα της τον οκτώβρη
Μια μουριά κι’οι μεταξοσκώληκες μουρμουρούν εις αεί

"Les vers à soie" de Jacques Roubaud traduits en vers grecs de 16 syllabes par Eleftérios Alexandris. Cette traduction était absente du site www.zazipo.net pour de malencontreuses raisons informatiques. La voici bien lisible.

Chaque fois que j'ai lu Plusieurs Sonnets, il m'a semblé préférable que je déchiquette mes carnets de poésies.

Si toujours la croisée, indubitable exil,
Se souvient que des feux obscurcissent un casque,
Je sais un grand éclat pour qu'au songe s'accroisse
Maint trésor dans l'oubli d'un astre puéril.

Peut-être inanité par écume du ciel,
Espace dédiant à l'oiseau le délice
De la fatale gloire avec clarté stérile,
Le vivace suicide a ployé son orgueil.

S'attarde, transparent fantôme des guirlandes,
Tel vieux rêve inutile au lointain de crédences
Que hante en le miroir ce seul objet absent.

L'horreur d'un coup très haut jette sous une pourpre
La région au nord de tout tison de sang.
Quoi ! désir excepté les siècles tordent l'ombre.